٭ درشگفتم از قرابت خاک و آسمان که هميشه آبی آسمان را در سياهی خاک ديده ام. خاک برای من دروازهء آسمان بوده. تنم را به آن سپرده ام و عشقهايم را در آن نهان کرده ام. انديشه ام هر بار که روی خاک افتاد به پرواز در آمده است. گنجهای آسمانی را آن هنگام که در دل خاک جستجو مي کردم يافته ام. و اکنون نيز ميپندارم که انسان آسمانی همان انسان خاکی است.
عرض شد در ساعت 8:06 PM  |