٭ خدا بيامرز مرحوم پدر گاهی حرفهايی به من ميزد که در همان عهد نوجوانی و جوانی با خودم ميگفتم هرگز با فرزندم اينگونه سخن نخواهم گفت. يا اينکه ميگفتم اصلاً صاحب فرزندی نخواهم شد که مجبور شوم با او اينگونه سخن بگويم. اکنون که به جبر روزگار بايد برای برادر کوچکم پدری کنم گاهی همان سخنها را به همان سبک و سياق به او ميگويم. اما مانده ام که محبت پدرانه است که اينچنين سخنها را بر زبان انسان جاری ميکند؟ يا درک اولاد است که از فهم اين قبيل سخنان عاجز است؟ يا عقده های نهفته است که ميخواهد با چنين سبک سخن راندنی تخليه شود؟
عرض شد در ساعت 12:49 AM  |