٭ عشق من! بيا برويم زير باران قدم بزنيم...

آنچه آدمي ميگويد تنها تلاش ناموفقي است:
هوا سرد است. آسمان گرفته. براي گرفتن دل، همين هم كافي است. ابرها سياهند. ستاره ها محوند. سر و صورت: خيس، لباس ها: خيس، جوب ها: از آبِ گل آلود لبريز، خيابانها به كمك جوبها رفته اند. درست مثل آن آدمهايي كه فراموش ميكنند اول بايد وظيفه خودشان را انجام بدهند و بعد به ديگران كمك كنند. نتيجه اش هم واضح است: ترافيك سنگين تر از هميشه. روي جدول كنار خيابان راه ميروم تا بتوانم به هر شكلي شده كفشها را از نفوذ آب حفظ كنم. كليد را داخل قفل ميچرخانم تا درب ماشين باز شود. فكر ميكنم كه همين قدر خوشبختم كه مجبور نيستم زير اين باران منتظر تاكسي بمانم. استارت ميزنم. ماشين به سختي روشن ميشود. هول ميشوم. اگر آب جايي نفوذ كرده باشد كه نبايد.. محتمل هست. سابقه دارد. چاره اش اما؟ هيچ. حركت ميكنم. ضبط روشن است: «بوي باران.. بوي سبزه.. بوي خاك.. شاخه هاي شسته.. باران خورده.. پاك» صداي ماشين در آمده.. آها اين صدا بايد همان بوي باران باشد.. نميدانم! شايد هم بوي باران صداي چك چك قطرات آبي باشد كه از زير داشبورد به داخل ميريزد.. اگر در در راه بمانم؟ جايي در جاده كه از ترافيك ايستا خبري نيست تيغه برف پاك كن سمت راست از ميله اش جدا ميشود و از من خداحافظي ميكند و راهش را جدا ميكند و ميرود: «امروز كه محتاج توام جاي تو خالي است». خودم نقش اتومات برف پاك كن را بازي ميكنم از ترس اينكه نكند تيغه سمت چپي هم به خاطر كار زيادي با من قهر كند و برود. روشن... خاموش... روشن... خاموش... پشت شيشه هاي بخار گرفته قدرت ديدم تقريباً صفر است.. نديدن خوب است.. نديدن آدمهايي كه كنار خيابان با اشاره به ماشين خالي داد ميزنند مستقيم.. دربست.. البته كه نديدن خيلي بهتر از اين حرفهاست و اين من را نگران ميكند. نگران سال آينده كه وقتي سوار زانتياي سوپر لوكسم شده ام ديگر شيشه هايش بخار نگرفته اند كه ديد من محدود شود. يك لحظه سوييچ ميكنم روي راديو: «بيخبر از شب باراني ما... ديده بگشا...» بيخيال! بلافاصله برميگردم روي نوار: «بياد عاشقاي بيقرار.. بهر ليلي چو مجنون ببار.. اي بارون..» آه! چه زيبا و رومانتيك.. عشق من! بيا برويم زير باران قدم بزنيم...

عرض شد در ساعت 3:22 PM  |