٭ "آنان که در خانه مانده اند بر پيمان خويش!"

با همه وجود از خواندن اين مطلب جناب طوطي عزيز- آنسوي مه - لذت بردم. اين بار اين منم كه بايد به شما بگم: آفرين! آفرين بر اين حس زيباي قدرشناسي! و احساس قشنگي كه نسبت به ايران داريد. براي من بسيار قابل احترام است.

هميشه فكر ميكنم چرا بعضي از ما ها، تقصير همه كم و كاستيها و معضلات موجود را گردن ايران مي اندازيم؟!
چرا بجاي متهم كردن ايران ، فكر نميكنم كه اگر هم اين همه نابساماني و بدبختي توي اين كشور وجود دارد، تقصير من و تويي است كه ساكت نشسته ايم و هيچ اعتراضي نمي كنيم! چرا به اين فكر نميكنم كه تا وقتي من شهامت اين را ندارم كه براي خواستن طبيعي ترين حقوق خودم، به اعتراض برخيزم و وقتي هر بي حرمتي و حق كشي را مي پذيرم و زير بار هر حرف زوري ميروم ، هر بلايي هم كه سرم مياد، تقصير خودمه؟!
مني كه نشسته ام سر جاي گرم و نرم خودم و فقط به فكر منافع شخصي خودم هستم و آماده هيچ گونه فداكاري و از خود گذشتگي براي ميهن و مردم كشورم نيستم، چطور به خودم اجازه ميدهم كه از ايران توقعي داشته باشم؟ چطور به اين راحتي مي شينم و شعار ميدم؟! و چه خودخواهانه است كه همه تقصيرها را گردن ديگران بيندازم!
* براي جلوگيري از هر گونه سو، تفاهم احتمالي، همينجا بگم كه من منظورم به هيچ شخص خاصي نيست، بلكه اول از همه به خودم، و بعد هم به همه آنهايي است كه فقط شعار ميدهند و به اين وسيله از زير بار مسؤوليتي كه خواه ناخواه بر گردنشان هست، شانه خالي ميكنند.
گيرم كه تونستيم ديگران را گول بزنيم،خودمان را چي؟! آيا ميتونيم خودمون رو هم گول بزنيم؟!
ضمنا” اضافه ميكنم كه مطلب طوطي عزيز، تنها بهانه اي بود براي من كه اين بحث را پيش بكشم و آوردن مطلب ايشون در اينجا، به معني اين نيست كه ايشون هم بايد حرفهاي من را تأييد كنند.


بنفشه

عرض شد در ساعت 11:41 AM  |