٭ پدربزرگ يکی از دوستام فوت کرده و من الان بايد به مجلس ختم برم. البته چون پدر اين دوستم قبل از تولدش فوت کرده، پدربزرگ براش حکم پدر داشته و او يکی از صاحبان اصلی عزاست. ديشب با دوستا رفته بوديم استخر که يه جايی که من و اون بوديم زبونش باز شد به درد دل کردن. چند سال پيش وقتی که پدر خودم فوت کرده بود با خودم فکر ميکردم که غسالخونهء بهشت زهرای تهران تنها جاييه که با تموم مشترياش يکسان برخورد ميکنه و آدما اونجا همه يکسان هستن. چه قبلش و چه حتی بعدش هزاران چيز هست که باعث تفاوت بين آدمهاست. عموماً تحمل بعضی کسانی که به اسم تسلی خاطر نزد شما ميان کار ِ سختيه. مذهبی ها بايد بدونن که در اسلام دو جور مراسم هست که سفارش شده ديگران رو از برگزاری اونها خبر کنن. يکی همين مراسم سوگواری و ختم که ميگن به نوعی يادآوری برای مرگه. يادآوری مرگ برای من يعنی اينکه تو بهتر از دنيای خودت استفاده کنی. مراسم دومی مراسم حجه. يعنی حاجی بايد حج رفتن خودش رو به ديگران اعلام کنه. حج رفته ها ميدونن که شکل برگزاری مراسم برای اموات در عربستان جاهلی چه جوريه. در مکه و مدينه بعد از برگزاری نماز جماعت در مسجدالحرام و مسجدالنبی، اموات اون روز شهر رو ميارن و جماعت بر اونها نماز ميت ميخونه و بعد هر جسد رو يه گروه ده دوازده نفری ميبره و دفن ميکنه. قبل از ريختن خاک رو جنازه ماده ای ميريزند و بعد از گذشت حدود سی روز باز در همون قبر جنازهء ديگه ای دفن ميشه. اينه که بقيع که کل مساحتش به اندازهء دو تا قطعهء بهشت زهرای خودمون نميشه، سالهاست جوابگوی مردگان مدينه است. مراسم سوگواری با اين تشريفات مفصل که اينجا مرسومه، ديگه در کار نيست تا پدرِ صاحبِ صاحب عزا در بياد و يه عده دور هم جمع شن تا غيبت کنن و بخورن و اظهار نظر کنن و دست آخر هم حرف مفت بزنن که فلان چيز اينجور بود يا اونجور. زندگی متوقف نميشه هر چند ياد مرده ميمونه. سنگ قبری تو کار نيست که بری بالای سرش وايسی و زار بزنی، بعد تخمين بزنی که قيمتش چقدره. اونها که قبور ائمهء شيعه رو در بقيع ديدن ميدونن که اونجا ديگه ستون و ديواری نيست که توجهت رو بخودش جلب کنه. گلدسته و گنبد طلائی نيست که محو تماشايش بشی. منبر و محرابی نيست که بخوای به طرفش برگردی. چيزی اگر هست ياد اون اماماست. به نظر من بقيع از مسجدالنبی زيباتره. ما اگه اونجا بوديم اين زيبايی رو ميگرفتيم.
عرض شد در ساعت 4:58 PM  |