٭ بعضی وقتها وقتی در مقابل يه چيزی کم مياريم سعی ميکنيم عوض جبران، در مقابلش در يک زمينه ديگه ای خودمون رو فعال جلوه بديم. يه مثالی بزنم. دورهء دبيرستان، فعاليتهای فوق برنامه در مدرسهء ما خيلی پر رنگ بود و مدرسه هم به شدت بچه ها رو درگير اين کارها ميکرد. (توضيح اينکه من با اين آقا يه مدرسه ميرفتيم که اون يه سال از من جلوتر بود). بعضی اوقات بچه هايی که تو درس کم مياوردن به شدت در فوق برنامه فعال ميشدن. نکته ای که هست اينه که فوق برنامهء زياد اونا رو از درس دور نميکرد. از درس که خيلی جا ميموندن ميرفتن دنبال فوق برنامه. معلومه که هدف تو مدرسه درسه نه فوق برنامه، و اين کار اونا به معني بيشتر دور شدن از هدف بود. ميفتادن تو يه حلقهء تکرار. درس ضغيف ميشد. برا نشون دادن خودشون ميرفتن فوق برنامه رو زياد ميکردن. اين يکی که زيادتر ميشد، وقت برا درس کمتر ميشد و درس ضعيفتر. باز فشار رو فوق برنامه بيشتر. در صورتي که هرچيزی يه جايگاهی داره برای خودش. بعضی وقتا که به يه چيز بيشتر اهميت ميدم با خودم ميگم نکنه دارم از يه مسئلهء مهمتر خودم رو دور ميکنم. نمونهء اين جور چيزا دور و برمون زياده. يه نگاه بکنيد ميبينيد.
عرض شد در ساعت 3:00 PM  |